Συζητούν η Μαρία Γαβαλά, συγγραφέας του μυθιστορήματος «Κόκκινος Σταυρός», εκδόσεις Πόλις 2018, και ο Κώστας Καναβούρης, ποιητής της συλλογής «Αποθήκη Καταλοίπων Ηδονής», εκδόσεις Μελάνι,2018  με τις Δήμητρα Τζανάκη και Ουρανία Γεωργοπούλου.

Η Δήμητρα Τζανάκη είναι δρ. Ιστορίας (Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης), μεταδιδακτορική ερευνήτρια στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης (Ε.Κ.Π.Α), όπου διδάσκει σε προπτυχιακό και σε μεταπτυχιακό επίπεδο στο ίδιο τμήμα. Είναι επίσης υπεύθυνη της οργάνωσης και του συντονισμού των σεμιναρίων της Ομάδας Μελέτης Φύλου και Δημοκρατίας του Εργαστηρίου Ελληνικής Πολιτικής (Ε.Κ.Π.Α), με τον τίτλο «Φύλο, Σεξουαλικότητα, Επιστήμη και Εξουσία». Έχει συγγράψει άρθρα και βιβλία και τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα κινούνται στην ιστορία και θεωρία του φύλου και της σεξουαλικότητας, καθώς και στην ιστορία της ψυχιατρικής, της εγκληματολογίας, της ιατροδικαστικής, της ψυχανάλυσης.

Η Ουρανία Γεωργοπούλου είναι βιολόγος, Διευθύντρια Ερευνών στο Εργαστήριο Μοριακής Ιολογίας του Ελληνικού Ινστιτούτου Παστέρ και μέλος της Επιτροπής Ηθικής και Δεοντολογίας της Έρευνας του Ινστιτούτου.

είναι ένα μυθιστόρημα πάνω σε αληθινά και επινοημένα πρόσωπα, σε πραγματικά και φανταστικά γεγονότα, με δραστικές επεμβάσεις, έτσι ώστε το ιστορικό στοιχείο περιπλέκεται με το μυθιστορηματικό, όπως ακριβώς το παρόν συναντά το παρελθόν και ενίοτε συνοδοιπορεί μαζί του. Ένα αδιάσπαστο σύνολο, ένα πολύπτυχο, με μεγάλη σημασία να δίνεται στη φυσιογνωμία των ξεχωριστών χρονικών περιόδων. Οι δύο εποχές, η ιστορική (Μεγάλος Πόλεμος, Βαϊμάρη, Ναζιστική Γερμανία) και η σύγχρονη συνυπάρχουν, άλλοτε σαν θεατρικά δρώμενα και άλλοτε σαν κινηματογραφικά έργα καταδίωξης. Οι εξομολογήσεις των προσώπων είναι ο μίτος που τα οδηγεί προς την αυτογνωσία, την ελάφρυνση του βάρους των ενοχών και, ενδεχομένως, προς την αποφόρτιση και την ανακούφιση.

Joseph Schneller. Γεννήθηκε στις 30-2-1878. Γόνος αστικής οικογένειας. Ύστερα από διάφορες επισκέψεις σε γιατρούς και ψυχιατρεία, εγκλείσθηκε στο ίδρυμα Έγκλφινγκ (1907) με διάγνωση κατατονίας. Παρέμεινε στο ίδρυμα μέχρι την εξόντωσή του (Ιούλιος 1943) από ασιτία μακράς διάρκειας. Ένας από τους δεκάδες χιλιάδες “μη αποδοτικούς ανθρώπους” που εξόντωσαν οι Ναζί. Ανάμεσα στα έργα του καταπιάστηκε (1936) με την εκπόνηση ενός μεγαλόπνοου αρχιτεκτονικού σχεδίου: επρόκειτο για ένα κολοσσιαίων διαστάσεων κτίριο, η κατασκευή του οποίου, σύμφωνα με τον ίδιο, απαιτούσε 400 χρόνια. Ήθελε έτσι να επανορθώσει το ότι “η εκκλησία απαγόρευσε τη χριστιανική συνουσία”. Δυστυχώς τίποτα από τα σχέδια του κτιρίου δεν σώθηκε. Τίποτα εκτός από τον τίτλο του, ο οποίος, έχω τη γνώμη, είναι ό,τι ακριβέστερο και βαθύτατα ποιητικό έχει γραφτεί για το ανθρώπινο σώμα, γι’ αυτή τη σκοτεινή δύναμη που σπρώχνει το σύμπαν προς τα έξω, γι’ αυτή την τραγική κτίση της πάσχουσας αθανασίας που περιέχει τα πάντα. Ο τίτλος λοιπόν του οικοδομήματος ήταν “Αποθήκη καταλοίπων ηδονής”…